steunbetuiging

[Angelika Finger]

Allen die met Peter Schilling verbonden waren, wens ik veel kracht en sterkte bij de verwerking van dit verlies. Vooral zijn dochter Karin, mijn vriendin en ex-schoonzus, en zijn kleinkind Felix, haar zoon. Wat fijn dat jullie vader en grootvader omgeven van liefde zijn leven kon afronden. Hij had, zo begreep ik van Karin, een rijk leven gehad, en hij nam afscheid zonder pijn. Natuurlijk is en blijft hij in jullie gedachten nog heel lang levendig. Met verbazing ontdekte ik, dat hij ook in de zomer 1923 geboren was, net als mijn ouders. Toen zij stierven was dit voor mijn broer Peter en mij een totaal onwerkelijke situatie. Inmiddels zijn er jaren overheen gegaan, maar je ouders blijven je altijd bij. Wij, de kinderen, staan nu ineens in de eerste rij om afscheid van deze wereld te nemen. Maar nog is onze tijd niet gekomen. Heel hartelijk wil ik diegene bedanken die mij de kaart met dat schitterende foto gestuurd hadden! Kijkend naar het foto denk ik, wat zou hij, als klein jochie in de crisisjaren, van zijn leven verwacht hebben, wat voor grote en kleine wensen had hij, en wat voor een vertrouwen in de toekomst. Bijna niemand had nog radio en telefoon, er waren nog geen snelwegen, geen warmwater uit de kraan en men stookte met hout en kolen. En absoluut zeker kon hij niet weten dat meer dan 80 jaar later iemand die hem niet persoonlijk kende hem toch nog zal leren kennen via een website en dat zij, een allochthoon, s'nachts in Amsterdam aan zijn naasten schrift nadat haar gasten naar bed zijn gegaan.
Grote dank ook aan diegeen die de website heeft ingericht! Wat is dat mooi om nog even bij deze bijzondere mens stil te staan, naar hem de kijken en te luisteren.
Ik wens jullie allen een goed leven toe. Maak het beste ervan! Angelika