woorden Rinus Vlaming Nederlands Deutsch

[John Giphart]

Mijn naam is Rinus Vlaming
De woorden die ik nu uitspreek zijn ook namens mijn echtgenote Maria.
Peter was een goede vriend van ons, daarom willen wij iets vertellen over Peter – zoals wij hem hebben leren kennen – en onze vriendschap.
Mensen die mij en Peter samen zagen, dachten vaak- vanwege uiterlijke overeenkomsten - dat wij broers waren. Op een bepaalde manier zijn wij inderdaad een aantal malen broeders geweest.
Ik leerde Peter kennen in het prille begin van de Almeerse Gemeenschap in het begin van de jaren 80. Wij woonden nog maar kort hier en ik had als muzikant aansluiting gevonden met een aantal amateur kleinkunstbroeders. Wij waren reeds bevriend met Henk Kruit, die postuum straks hier in deze aula even aanwezig zal zijn, en wij leerden Peter Schilling kennen als dichter en voordrachtskunstenaar.
Barbara was een kleuter.
Deze kunstbroederschap duurde enige jaren, maar door omstandigheden verloren wij elkaar weer langere tijd uit het oog.
In de eerste helft van de jaren 90 kwam Barbara Schilling plotseling bij ons over de vloer. Zij kon het goed vinden met onze zoon Wouter. Hun vriendschap bleef bestendig en nam serieuzere vormen aan. Als ouders hadden wij daar niets op tegen, maar wij vonden het toch gepast om over deze relatie een gesprek te hebben met de ouders van Barbara (wij wisten wel wie dat waren).
Dat gesprek was de start van een hernieuwde kennismaking en het begin van een langdurige vriendschap.
Toen Peter in 1998, of daaromtrent, toetrad tot de orde van Vrijmetselaars wist hij ook mij daarvoor te enthousiasmeren. Maria trouwens ook.
Op deze wijze werden wij opnieuw broeders, en zoals bleek: voor het leven.
Ook werden wij in 2007 de trotse wederzijdse ouders van het gelukkige huwelijkspaar Barbara en Wouter.
Peter was een goede vriend van mij, maar ik denk niet dat ik met hem had kunnen leven.
Zijn eigen opdracht om 'Uit ander hout gesneden' te zijn zat hem zelf – naar ik meen – vaak in de weg. Zelden kon hij ergens onvoorwaardelijk enthousiast over zijn, altijd voelde hij zich geroepen om ergens een kritische noot te plaatsen, en hij had moeite om warme gevoelens toe te laten.
Met het klimmen der jaren werd dat wel iets milder;
Een voorbeeld is zijn relatie tot katten. Jaren terug hield hij vol dat katten hem weinig deden, maar tegen het eind van zijn leven werd hij een grote kattenliefhebber. In zijn huis waren toen alle Scharminkels, Moeminkels, Monsters, Smiechten en Witpoten uit de hele buurt welkom.
Als muzikaal performer was Peter op de eerste plaats een dichter. Muziek deed bij hem dienst als ondersteuning voor zijn poëzie.
Ik daarentegen ben een muzikant van de muziek zonder woorden. Als zodanig wil ik hem eren met een rapsodie van melodieën die elk op een bepaalde wijze mijn gevoel tegenover hem tot uitdrukking brengen.







Mein Name ist Rinus Vlaming
Die Worte, die ich jetzt ausspreche sind auch im Namen meiner Frau Maria.
Peter war ein guter Freund von uns, so wollen wir etwas sagen über Peter - wie wir ihn kennen gelernt haben - und über unsere Freundschaft.
Menschen, die mich und Peter zusammen sahen, dachten oft - wegen externe Abkommen - dass wir Brüder waren. In gewisser Weise waren wir ja eine Reihe von Gelegenheiten Brüder.
Ich lernte Peter kennen an dem Anfang der Gemeinschaft Almere in den frühen 80er Jahren. Wir lebten nur kurz hier und ich hatte als Musiker Verbindung gefunden mit einer Reihe von Amateur KleinkunstBrüder. Wir waren bereits Freunden mit Henk Kruit, die später posthum in diesem Auditorium präsent sein wird, und wir lernten Peter Schilling kennen als Dichter und VortragKünstler.
Barbara war ein junges Kind.
Diese Kunstbruderschaft dauerte mehrere Jahre, aber aufgrund von Umständen, verloren wir einander lange Zeit.
In der ersten Hälfte der 90er Jahren kam Barbara Schilling plötzlich uns auf dem Boden. Sie könnte es gut finden mit unserem Sohn Wouter. Ihre Freundschaft blieb und wachste und wachste. Als Eltern hatten wir nichts dagegen, aber wir hielten es für angebracht, ein Gespräch über diese Beziehung zu haben mit den Eltern von Barbara (wir wussten schon, wer sie waren).
Diese Forderung war der Beginn eines erneuerten Verständnisses und der Beginn einer langen Freundschaft.
Als Peter im Jahre 1998, oder so, Mitglied die Freimaurer wurde, wüsste er mich auch dafür zu begeistern. Maria auch.
Auf diese Weise waren wir wieder Brüder, und - wie es sich herausstellte - für das Leben.
Auch im Jahr 2007 waren wir die stolzen gegenseitigen Eltern der Ehepaar Barbara und Wouter.
Peter war ein guter Freund von mir, aber ich glaube nicht, dass ich mit ihm hätte leben können. Seine eigene Aufgabe „aus anderem Holz geschnitzt zu sein“ saß im selbst - so wie ich annehme – oft im Wege. Selten konnte er bedingungslos begeistert sein um irgendwas, immer war er gefordert, um irgendwo eine kritische Anmerkung hin zulassen, und hatte er Schwierigkeiten um warme Gefühle zu zulassen.
Mit dem wachsen des Alters wurde dass etwas milder;
Ein Beispiel dafür ist seine Beziehung zu Katzen. Jahre zurück sagte er dass Katzen im wenig taten, aber am Ende seines Lebens war er eine große Katzen-Liebhaber. In seinem Haus waren alle Skeletons, Moeminkels, Monster, und Witpoten aus der ganzen Nachbarschaft willkommen.
Als musikalische Künstler war Peter in erster Linie ein Dichter. Musik war in seinem Dienst als Unterstützung für seine Poesie.
Aber ich bin ein Musiker der Musik ohne Worte. Als solche möchte ich ihn ehren mit einer Rhapsodie von Melodien die Stück vor Stück in einer bestimmten Art und Weise mein Gefühl zu ihm zum Ausdruck bringen.